Aktualności

Szczegóły
Odsłony: 4555

W pięknym, zabytkowym dworku w Lipniku niedalego Kańczugi 11-13 września tego roku odbyły się rodzinne rekolekcje, do udziału w których zaprosiliśmy, opróch rzecz jasna naszych członków, osoby spoza stowarzyszenia. Szczególnie cieszyliśmy się, że byli z nami rodzice, dzieci oraz kadra pedagogiczna przedszkola „Mały Nazaret" w Przemyślu.

Był to czas Bożej radości, integracji, zabawy, a przede wszystkim modlitwy i pogłębienia relacji rodzinnych. Po ścieżkach rekolekcyjnego zastanawiania się nad sensem życia prowadził nas asystent stowarzyszenia - ks. dr Marek Machała. Serdecznie dziękujemy za wygłoszone Słowo Boże oraz świadectwo wiary, którymi dzielił się z nami podczas kazań i konferencji.

Jak było? Co zyskaliśmy w tych dniach? Na te pytania odpowiadają w swoich świadectwach osoby, które w rekolekcjach uczestniczyły.

Szczegóły
Odsłony: 4609

OŚWIADCZENIE

Rady Prezesów Polskiej Federacji Stowarzyszeń Rodzin Katolickich

z dnia 26 września w sprawie wyborów parlamentarnych w 2015 roku

1. W związku ze zbliżającymi się wyborami parlamentarnymi, rozpisanymi na dzień 25 października 2015 r., Prezesi Stowarzyszeń Rodzin Katolickich obradujący na posiedzeniu Rady Prezesów PFSRK w dniu 26 września 2015 r. w Częstochowie, apelują do członków poszczególnych stowarzyszeń o aktywny udział w kampanii na rzecz ww. wyborów, w tym poprzez promowanie swoich przedstawicieli jako kandydatów na parlamentarzystów i rozeznanie co do innych kandydatów w zakresie zgodności ich światopoglądu z nauczaniem Kościoła katolickiego, a przede wszystkim głosowanie na ugrupowania i osoby, które utożsamiają się z jego nauką społeczną, a w swych programach promują rodzinę jako podstawową wartość życia społeczno–ekonomicznego. W przypadku kandydowania członków SRK, warunkiem udzielenia im poparcia wyborczego jest ubieganie się o mandat parlamentarny z list ugrupowań respektujących społeczne nauczanie Kościoła.

2. Poszczególne stowarzyszenia, mając najlepsze rozeznanie w środowiskach lokalnych, są w stanie same dokonać oceny podmiotów politycznych i osób kandydujących oraz zdecydować co do właściwego wyboru. Podejmując wszelkie czynności wyborcze, a zwłaszcza kandydując i wybierając, pamiętajmy o uczciwości i jedności w prawdzie, odpowiedzialności za Państwo, Naród i jego obywateli oraz współpracy ze środowiskami i osobami ducha chrześcijańskiego. Wobec tego lokalne decyzje o udzieleniu poparcia wyborczego ugrupowaniom i kandydatom będą wiążące w formie wyrażonej przez diecezjalne zarządy poszczególnych SRK.

Szczegóły
Nadrzędna kategoria: Aktualności
Odsłony: 5438
Materiały formacyjne - wrzesień 2015 r.
opracował: ks. dr Marek Machała
Asystent Kościelny Stowarzyszenia

 

Minęły wakacje, które z pewnością obfitowały w wiele ważnych przeżyć. Na początku spotkania wrześniowego dobrze jest podzielić się przeżyciami minionych dwóch miesięcy. Warto również uczynić plan działań koła parafialnego na rozpoczęty nowy etap działalności. Pamiętajmy o:

  • Rekolekcjach w Lipniku (11-13 września),

  • Pielgrzymce na Jasną Górę (26-27 września),

  • Pielgrzymce do Sanktuarium Matki Bożej Królowej Rodzin w Jarosławskiej Kolegiacie (10 października).

 

Po wakacjach wracamy w naszych spotkaniach formacyjnych kół parafialnych Stowarzyszenia do katechez przygotowujących na światowe spotkanie rodzin, które odbędzie się w dniach 22-27 września w Filadelfii.

 

Katecheza V - TWORZĄC PRZYSZŁOŚĆ

 

Małżeństwo powinno być płodne i gotowe przyjąć nowe życie. Dzieci kształtują przyszłość w taki sposób, w jaki same są kształtowane w swoich rodzinach. Bez dzieci przyszłość może nie zaistnieć. Dzieci wychowywane z miłością i troską są fundamentem przyszłości wypełnionej miłością. Zranione dzieci zwiastują poranioną przyszłość. Rodziny stanowią podłoże dla wszystkich większych społeczności. Rodziny tworzą domowe kościoły, miejsca w których rodzice pomagają dzieciom odkrywać to, że Bóg ich kocha i dla każdego z nich ma plan na życie.

 

Małżeństwo daje duchowy kontekst dla możliwości stwarzanych przez biologię

Małżeństwo angażuje miłość, lojalność i poświęcenie, ale te słowa odnoszą się również do wielu innych wartościowych relacji. Stąd małżeństwo jest czymś innym, wyjątkowym. Małżeństwo jest przymierzem zbudowanym na prokreatywnej mocy mężczyzny i kobiety. Nasza biologia nakłada na nas konkretne limity i możliwości, a małżeństwo jest odpowiedzią na życie w świętości w tych warunkach.

Inną odpowiedź na ten stan – celibat – omówimy w następnym rozdziale. W rozdziale VII przedyskutujemy wyzwania stawiane idei płodności w małżeństwie, wyzwania które wynikają z pytań o antykoncepcję i związki tej samej płci. W tej sekcji przyjrzymy się jak małżeńska miłość łączy płodność kobiety i mężczyzny z Bożym przymierzem w sakramencie.

Małżeństwo jest odpowiedzią na możliwość prokreacji, która istnieje między mężczyzną a kobietą. Kiedy mężczyzna i kobieta zawierają związek małżeński poprzez wyrażenie dobrowolnej zgody na wzajemne przyrzeczenie wierności i stałości, wtedy małżeństwo umiejscawia prokreacje w kontekście ludzkiej godności i wolności. Przysięga małżeńska jest analogiczna do Bożego przymierza z Izraelem i Kościołem. Małżeństwo, jak naucza Kościół to „przymierze małżeńskie, przez które mężczyzna i kobieta tworzą ze sobą wspólnotę całego życia, skierowaną ze swej natury na dobro małżonków oraz do zrodzenia i wychowania potomstwa, zostało między ochrzczonymi podniesione przez Chrystusa Pana do godności sakramentu”. Mówiąc krótko – małżeństwo jest wspólnotą życia i miłości.

Sakrament małżeństwa sprawia, że moc wierności Bożego przymierza, jak również wspólnota Trójcy Świętej jako Ojca, Syna i Ducha Świętego, są dostępne dla męża i żony. Ten duchowy fundament daje nowe i głębsze uzasadnienie dla biologicznej płodności. W ten sposób widzimy jak klasyczne augustiańskie „trzy dobra małżeńskie” (dzieci, płodność i sakrament) są zakorzenione w Bożym planie.

 

Duchowe powołanie do rodzicielstwa

Tak jak z innymi pytaniami o powołanie, pytanie o to, czy i kiedy mieć dzieci nie jest czymś o czym można zdecydować mając jedynie na uwadze egoistyczne ludzkie kryteria. Mąż i żona powinni rozważyć w swojej roztropności fizyczne, ekonomiczne, psychologiczne i socjalne aspekty tej decyzji. Jednak w ostateczności, pytanie o rodzicielstwo opiera się na tym samym co sakrament małżeństwa: na miłości która ma kształt służby, na poświęceniu, zaufaniu i otwartości na Bożą hojność. Małżeństwo katolickie jest oparte na sakramentach i wspierane przez wspólnotę chrześcijan. Dlatego też, gdy katoliccy współmałżonkowie rozważają stanie się rodzicami, nadal trwają w tym samym duchowym i wspólnotowym kontekście.

Kiedy małżonkowie zostają rodzicami, wewnętrzna dynamika Bożej mocy stwórczej i sakramentu małżeństwa staje się widoczna w piękny i przejrzysty sposób. Kiedy mąż i żona mają dzieci na wzór miłości Jezusa względem nas, wtedy ta sama miłość ukierunkowuje nowych rodziców na wychowanie dzieci i ich duchową formację. „Te dzieci są fragmentami łańcucha” powiedział papież Franciszek kiedy chrzcił 32 dzieci. „Wy rodzice macie synka lub córkę, którzy zostaną ochrzczeni, ale za kilka lat to oni będą mieli dziecko, które będą chrzcić albo wnuczka/wnuczkę i tak trwa łańcuch wiary”.

Ten łańcuch dzieci i rodzicielstwa rozciąga się na millenia. Dwa razy dziennie – i dziś też – Żydzi modlą się słowami, które znajdujemy w Księdze Powtórzonego Prawa: „Słuchaj, Izraelu, Pan jest naszym Bogiem - Panem jedynym. Będziesz miłował Pana, Boga twojego, z całego swego serca, z całej duszy swojej, ze wszystkich swych sił. Niech pozostaną w twym sercu te słowa, które ja ci dziś nakazuję. Wpoisz je twoim synom, będziesz o nich mówił przebywając w domu, w czasie podróży, kładąc się spać i wstając ze snu”.

My powtarzamy: „Wpoisz je swoim synom”. W centrum tego polecenia, tej podstawowej odpowiedzialności znajduje się codzienne potwierdzenie przymierza między Bogiem a Izraelem. Rodzice powinni wychowywać i wprowadzać dzieci w swoją wspólnotową relację z Bogiem. Dlatego Księga Powtórzonego Prawa mówi: Mów o chwale Boga i dziel się nią z dziećmi. Jesus mówi o tym samym swoim uczniom: Pozwólcie im przyjść do mnie (Mt 19,14). Oba te fragmenty są również skierowane do nas. Oba mówią: Upewnij się, że dzieci, które masz pod opieką są w relacji z Bogiem i ludem Bożym. Ucz dzieci modlić się i kontemplować Pana. Dbaj o to każdego dnia w swoim domu i nie stwarzaj względem tego trudności.

To wezwanie jest uzasadnieniem dla katolickiego rodzicielstwa. Ta sama miłość, która łączy mężczyznę i kobietę, ucząc ich przymierza i prowadząc do sakramentu małżeństwa, sprawia, że para staje się rodziną. Mąż i żona stają się ojcem i matką: „Z małżeństwa chrześcijańskiego bowiem wywodzi się rodzina, a w niej rodzą się nowi obywatele społeczności ludzkiej, którzy dzięki łasce Ducha Świętego stają się przez chrzest synami Bożymi, aby lud Boży trwał poprzez wieki”. Chrześcijanie mają dzieci nie tylko dlatego, aby kontynuować gatunek czy budować społeczeństwo, ale dlatego że cała rodzina może zostać uformowana jako wspólnota świętych. Piękne są słowa św. Augustyna – seksualna miłość mężczyzny i kobiety „jest podłożem, jak bywało, miasta”. Miał on na myśli nie tylko ziemskie miasto, ale również niebiańskie.

 

Życie w domowym kościele

Sobór Watykański II nazwał rodzinę „domowym Kościołem” - Ecclesia domestica: „W tym niejako domowym Kościele rodzice za pomocą słowa i przykładu winni być dla dzieci swoich pierwszymi zwiastunami wiary i pielęgnować właściwe każdemu z nich powołanie, ze szczególną zaś troskliwością powołanie duchowe”.  Powołaniowa natura rodzinnego życia wymaga życia z dbałością i troską. „Każda osoba ludzka ma przez Boga dane zadnie”, ale tak jak budowanie małżeństwa, rozpoznanie powołania nie bierze się z nikąd. Nawyk odkrywania może być wyuczony i praktykowany. Jest to obowiązek ojca i matki, aby być z dziećmi w domu i w kościele, i wspólnie się modlić. Rodzice mogą szukać wsparcia i pomocy u rodziców chrzestnych, dziadków, nauczycieli, księży, aby pomagali im w spełnianiu tego obowiązku. Papież Franciszek, jezuita, z latami doświadczeń w zakresie formacji w sztuce rozeznawania, opisuje jak modlitwa i wrażliwość powołaniowa współistnieją: „ale jest ważne, by na co dzień mieć z Nim kontakt, słuchać Go w ciszy przed tabernakulum i w głębi siebie, rozmawiać z Nim, przystępować do sakramentów świętych. Utrzymywanie tej zażyłej relacji z Panem jest jakby pozostawianiem otwartego okna naszego życia, aby On pozwolił nam usłyszeć swój głos i to, czego od nas oczekuje”.

Praktykowanie i nauczanie rozeznawania w rodzinie wymaga cierpliwości i modlitwy, ciągłego pragnienia aby oczyszczać motywy, aby się spowiadać i przyjmować pokutę, aby być cierpliwym w powolnej pracy wzrastania w cnotach, by być otwartym na Pismo i aby być świadkiem Kościoła oraz rozumieć swoje życie wewnętrzne. Zadanie nauczenia się rozeznawania i przekazania go swoim dzieciom wymaga pokory, otwarcia na konstruktywną krytykę i rozmów na temat jak Bóg może być obecny w życiu, w naszej pracy. Podejście powołaniowe wymaga gotowości, aby być szczerym względem swoich pożądań, ale przede wszystkim, aby zaoferować swoje życie Bogu. Święta Teresa z Lisieux będąc dzieckiem modliła się w ten sposób: „Mój Boże, wybieram wszystko. Nie chcę być świętą w połowie. Nie boję się cierpieć dla ciebie. Boję się tylko jednej rzeczy – że będę działać według mojej własnej woli. Więc biorę to, wybieram wszystko co Ty wskażesz”.

Szczególnie, kiedy rodzina składa się z wielu małych dzieci, rodzice zmagają się z wieloma różnymi rodzajami stresu. Rodzicielstwo jest wymagające. Jednak jeśli celem życia rodziny chrześcijańskiej jest otwarcie swego domu na Bożą łaskę w życiu codziennym, wtedy nawet w domowym chaosie rodzice będą prowadzeni przez Ducha Świętego. Nikt nie chce przeciążyć rodziców. Jednak „miłość Boża…trzeba szukać tej miłości, nie w samych tylko wielkich sprawach, lecz również, i to przede wszystkim, w powszednich okolicznościach życia.” W takich momentach rodzice mogą odkryć co miał na myśli św. Paweł pisząc: „ilekroć nie domagam, tylekroć jestem mocny”.

Rodzicielstwo dewaluuje pretensje. Sprawia, że zauważamy, iż nie jesteśmy samowystarczalni, ale potrzebujemy pomocy i siły od Boga, rodziny, parafii i przyjaciół. Sposób w jaki rodzina reaguje na nieszczęścia czy choroby, czy jak spotyka się wspólnie na posiłki czy świętowanie, jak podejmuje decyzje finansowe i ustala priorytety, czy sposób w jaki rodzina podejmuje decyzje w sprawach spędzania wolnego czasu, pracy i kariery rodziców, edukacji dzieci, czy nawet zwyczajów wieczornego kładzenia się spać – te i wiele innych codziennych aspektów „domowej ekonomii” kształtuje wyobraźnię i horyzonty dzieci. Domowe zwyczaje mogą być „niewielkimi przestrzeniami”, miejscami, przez które widać blask Ducha, gdzie delikatność i chrześcijańska gościnność ożywia życie.

 

Nasz kontekst kulturowy wymaga, aby rodziny się wyróżniały

Papież Franciszek omawia wiele z tych idei w sposób praktyczny: „Sądzę, że wszyscy możemy więcej zrobić w tym zakresie. Wszyscy możemy w większym stopniu słuchać Słowa Bożego, aby zrezygnować z obfitości naszych słów, a stać się bogatszymi w Jego słowa. Mam na myśli kapłana, którego misją jest głoszenie. Jak może głosić, jeśli wcześniej nie otworzył swego serca w ciszy, nie posłuchał Słowa Bożego? Skończmy z tymi niekończącymi się homiliami, nudnymi, z których nic nie można zrozumieć. Myślę o tacie i mamie, którzy są pierwszymi wychowawcami: jak mogą wychowywać, jeśli ich sumienie nie kieruje się Słowem Bożym, jeśli Słowo nie ma wpływu na ich sposób myślenia i działania, jaki przykład mogą dawać dzieciom? To jest ważne, bo później tata i mama skarżą się: «to dziecko...» A ty, jakie świadectwo mu dałeś? Jak do niego mówiłeś? O Słowie Bożym czy o słowach z dziennika telewizyjnego? Tato i mama muszą mówić o Słowie Bożym! Myślę też o katechetach, o wszystkich wychowawcach: jeśli ich serca nie są rozgrzane przez Słowo, jak mogą rozgrzewać serca innych ludzi, dzieci, młodzieży, dorosłych? Nie wystarczy czytać Pismo Święte, trzeba słuchać Jezusa, który w nim mówi — to właśnie Jezus mówi w Piśmie, to Jezus w nim mówi. Trzeba być antenami, które odbierają, nastawionymi na Słowo Boże, aby być antenami przekazującymi! Pismo ożywia Duch Boży, On pozwala głęboko je zrozumieć, uchwycić ich sens prawdziwy i pełny! Zadajmy sobie pytanie, jako jedno z pytań do synodu: Jakie miejsce zajmuje w moim życiu, w codziennym życiu Słowo Boże? Czy jestem nastawiony na Boga, czy też na wiele słów modnych albo też na samego siebie?”.

Papież Franciszek nawiązał do wiadomości telewizyjnych, które możemy traktować bardziej generalnie podnosząc temat mass mediów, Internetu, czy innych form popkultury. Angażowanie tych form kultury nie jest czymś co powinno dziać się automatycznie; angażowanie tych form w sposób konstruktywny wymaga roztropności. Katechizm Kościoła katolickiego omawiając „domowy Kościół” odnotowuje, że dzisiejszy świat jest „często wyobcowany, a nawet wrogi wobec wiary”. W rozproszonej kulturze, gdzie środowisko społeczne i medialne może podważać autorytet rodzicielski w ogóle, a w szczególności katolicki, rodzice i dzieci potrzebują przemyśleć swój rodzinny sposób istnienia w świecie bez należenia do tego świata.

Gdy ktokolwiek z nas – a w szczególności dzieci – spotyka się z kulturą, wtedy ona kształtuje nasze wyobrażenia i ambicje. W dużej mierze każdy z nas – ale w szczególności dzieci – kształtuje swoje życiowe oczekiwania częściowo z obrazów, filmów, muzyki czy historii. Dlatego to do rodziców, dalszej rodziny, rodziców chrzestnych, mentorów i nauczycieli należy monitorowanie tego rozwoju i upewnianie się, że dziecięce wyobrażenia są umocnione i karmione pełnowartościowym pokarmem, materią, która chroni ich niewinność, daje im apetyt na przygodę życia chrześcijańskiego i rozbudza powołaniowe podejście do życia. Piękno i kontemplacja powinny być częścią codziennego dziecięcego środowiska, aby dziecko mogło się nauczyć dostrzegania sakramentalnego wymiaru rzeczywistości. Rodzice, starsi, rodzice chrzestni, krewni, współparafianie, katecheci i nauczyciele powinni modelować to nastawienie. Formacja młodych ludzi wymaga „księgi wiedzy”. Literatura duchowa oznacza świadomość faktów wiary. Niezmiernie znaczące jest uczenie dzieci jak się modlić i bycie modelem, bycie przykładem dla nich, aby ich inspirować.

Starsze dzieci i młodzież mogą stać się świadomi i refleksyjni wobec otaczającej ich kultury, jak również mogą rozpocząć formowanie bardziej dojrzałego podejścia do modlitwy i rozeznawania powołania. Te ważne zagadnienia powinny być częścią przygotowania do sakramentu bierzmowania, który sam daje łaskę umożliwiającą zrozumienie tych zagadnień.

 

Rodzina i parafia są od siebie zależne

Ecclesia domestica nie może oczywiście istnieć bez Ecclesia. Kościół domowy wymaga związku z Kościołem powszechnym. „Rodzina, aby być ‘małym Kościołem’ musi być mocno zintegrowana z ‘dużym Kościołem’, z rodziną Boga, z której pochodzi Chrystus”. Regularne uczestnictwo w niedzielnej Mszy świętej z Kościołem powszechnym jest sine qua non dla „Kościoła domowego”. Kościół powszechny jest nosicielem i nauczycielem Bożego przymierza z ludźmi, tego samego przymierza, które umożliwia i podtrzymuje małżeńskie i rodzinne życie.

Papież Benedykt XVI mówił o parafii jako „rodzinie rodzin”, która „jest w stanie dzielić z innymi nie tylko radości, ale też nieodzowne trudności życia rodzinnego”. Z pewnością sakramenty i bardzo często uczynki miłosierdzia mogą być pomocnie używane przez parafię. Dzieci potrzebują widzieć swoich rodziców i innych dorosłych jak żyją w solidarności z biednymi i jak służą biednym. Parafie i diecezje mogą pomóc w dostarczeniu takich okazji. „Kościół domowy” służy parafii, a parafia służy „domowemu Kościołowi”.

Parafia, diecezja i inne instytucje katolickie takie jak szkoły, ruchy czy wspólnoty są specjalnymi miejscami dla dzieci, które nie mają obojga rodziców. Dzieci mogą nie mieć jednego lub obojga rodziców z różnych powodów, włączając śmierć i chorobę, rozwód, imigrację, wojnę, uzależnienie od alkoholu i narkotyków, przemoc domową, znęcanie się, prześladowanie polityczne oraz bezrobocie czy warunki pracy zmuszające do przemieszczania się przez wzgląd na biedę. Niestety czasami mężowie i żony, ojcowie i matki rozchodzą się często z powodów budzących współczucie. „Emocjonalny przewrót odczuwany przez dzieci cierpiące z powodu rozejścia się rodziców, które nagle żyją z jednym rodzicem lub w nowej rodzinie stanowi wyzwanie dla biskupów, katechetów, nauczycieli i wszystkich którzy są odpowiedzialni za młodych…. To nie jest kwestia zastąpienia rodziców, ale współpracowania z nimi”.

Aby parafia faktycznie była „rodziną rodzin” powinna prowadzić konkretne akcje w zakresie gościnności i hojności. Święty Jan Paweł II powiedział, że: „otwarcie drzwi własnego domu, a jeszcze bardziej otwarcie własnego serca” jest sposobem naśladowania Chrystusa. Udzielanie i otrzymywanie pomocy jest rzeczą intymną. Nikt, a w szczególności dziecko, rodzice zmagający się z niespodziewanym kryzysem, bezradni starsi ludzie czy ktokolwiek kto cierpi, nie powinien być samotny w parafialnej rodzinie. Nie ma żadnego zamiennika dla zwykłych parafian, którzy po prostu przyjaźnią się i służą sobie nawzajem w ciągu tygodnia, rozszerzając Kościół poza niedzielny poranek. Sposób w jaki świeccy traktują siebie nawzajem determinuje to czy parafia wypełnia swoją misję w tym zakresie. Taka wizja parafialnego życia musi być nauczana i modelowana przez duchowieństwo, być może szczególnie w dużych parafiach, gdzie istnieje pokusa do anonimowości. Jednak ożywiając parafię w ten sposób nie można jest sklerykalizować. To jest wizja, która wymaga obecności ludzi świeckich. Święty Paweł powiedział do Galatów: „Jeden drugiego brzemiona noście i tak wypełniajcie prawo Chrystusowe”. Dlatego jeśli nie nosimy brzemion sobie nawzajem, jeśli zostawiamy bezradne rodziny i pojedynczych ludzi, aby zagłębiali się w samotność, jeśli styl naszego życie nie jest oparty na wspólnocie i służbie, wtedy my nie możemy wzrastać. Zostaliśmy stworzeni dla siebie nawzajem i życie w sposób, który temu zaprzecza jest smutne. Jest porażką w wypełnianiu życiodajnego prawa Chrystusa.

Gościnność wobec samotnych dzieci w naturalny sposób rodzi pytanie o adopcję. Św. Jan Paweł II przemawiając do rodzin adopcyjnych powiedział: „Adoptowanie dziecka to wielkie dzieło miłości. Kto je podejmuje, wiele daje, ale też wiele otrzymuje. Jest to prawdziwa wymiana darów. Niestety, w naszej epoce również w tej dziedzinie dostrzegamy niemało sprzeczności. Wiele dzieci traci rodzinę, ponieważ rodzice umierają lub nie są zdolni jej utrzymać, a jednocześnie wiele małżeństw postanawia nie mieć dzieci, nierzadko z egoistycznych pobudek. Inne poddają się zniechęceniu w obliczu trudności ekonomicznych, społecznych czy biurokratycznych. Jeszcze inne, pragnąc za wszelką cenę posiadać «własne» dziecko, korzystają z pomocy, jaką nauki medyczne mogą udzielić prokreacji, ale przekraczają w tym dopuszczalne granice i posuwają się do praktyk nagannych moralnie. W odniesieniu do tych tendencji należy przypomnieć, że wskazania prawa moralnego nie są abstrakcyjnymi zasadami, ale chronią prawdziwe dobro człowieka, w tym zaś konkretnym przypadku dobro dziecka, stawiając je nawet ponad interesem rodziców”.

Św. Jan Paweł II miał nadzieję, że „rodziny chrześcijańskie będą w stanie pokazać gotowość do adoptowania i wychowania dzieci, które straciły swoich rodziców lub były przez nich porzucone”. Mógł pielęgnować tę nadzieję ponieważ miłość, która animuje małżeństwo chrześcijańskie pochodzi od Bożego Przymierza. Miłość, która jest wiecznie gościnna i przepełniona życiem.

Seksualna intymność pomiędzy mężczyzną i kobietą wnosi możliwość istnienia dzieci. Żadna inna relacja nie stwarza tej podstawowej, organicznej, biologicznej możliwości. Małżeństwo pomiędzy mężczyzną a kobietą wprowadza tę potencjalną płodność w kontekst duchowy. Rodzicielstwo jest duchowym powołaniem, które ostatecznie przygotowuje dzieci do świętości. To wymaga skromnych, ale ważnych praktyk w domu, takich jak modlitwa i kultywowanie duchowego usposobienia. To wymaga od rodziców bycia rozważnym w angażowaniu się rodziny w szerszą kulturę. Przedstawienie dzieci Bogu oznacza, że „domowy Kościół” będzie chciał integrować się z parafią jak również z Kościołem powszechnym. Wyzwania życia rodzinnego wymagają wsparcia – żadna rodzina nie może się rozwijać sama z siebie. Aby się rozwijać, rodziny potrzebują swoich parafii, a parafie potrzebują ich. Ludzie świeccy są potrzebni aby tworzyć te duszpasterstwa i im służyć.

 

PYTANIA DO DYSKUSJI

a) Czym różni się małżeństwo mężczyzny i kobiety od innych bliskich relacji?

b) Czy kiedykolwiek modliłeś się z dzieckiem? A co z czytaniem Biblii czy rozmowami na temat niektórych aspektów wiary? Jeśli sam nie jesteś rodzicem, to czy są dzieci w twoim życiu, dla których mógłbyś być przyjacielem i mentorem?

c) Jakie są zwyczaje/nawyki rozeznawania? Jak wygląda powołaniowe podejście do życia?

d) Czym jest „Kościół domowy”? W jaki sposób parafia służy rodzinie, i jak rodzina służy parafii? Jak rodzina i parafia mogą „wypełnić prawo Chrystusa” opisane w

Liście do Galatów 6,2?

 

Źródło:

„Love is our mission. The Family fully alive. A preparatory catechesis for World Meeting of Families”. Our Sunday Visitor – USA 2014

Tłumaczenie: Aneta Rams.

Szczegóły
Nadrzędna kategoria: Aktualności
Odsłony: 5573
Materiały formacyjne - październik 2015 r.
opracował: ks. dr Marek Machała
Asystent Kościelny Stowarzyszenia

 

Wrzesień obfitował w ważne dla rodzin w całej Polsce oraz w naszej Archidiecezji wydarzenia. Proszę szczerze odpowiedzieć sobie na pytanie o zaangażowanie w te, które były szczególnie akcentowane w naszym Stowarzyszeniu.

  • Rekolekcje w Lipniku

  • Pielgrzymka na Jasną Górę

  • Pielgrzymka do Sanktuarium Matki Bożej Królowej Rodzin w Jarosławskiej Kolegiacie.

 

Udział Stowarzyszenia Rodzin Katolickich Archidiecezji Przemyskiej w tych wszystkich wydarzeniach miał miejsce. Czy jednak był on optymalny albo przynajmniej wystarczający…? Co zrobiliśmy jako koło parafialne i jako pojedynczy członkowie SRK, aby odpowiedzieć na zaproszenie Pana Jezusa do tych przeżyć…?

 

W październiku trwa Zgromadzenie Zwyczajne Synodu Biskupów na temat powołania i misji rodziny w Kościele i świecie współczesnym. To także dla każdego z nas wezwanie do wzmożonej modlitwy w intencji Synodu i wszystkich rodzin na świecie.

  • W jaki sposób ten temat zaznaczył się w naszej osobistej modlitwie?
  • W jaki sposób nasze koło parafialne zaznaczyło ten temat w życiu wspólnoty parafialnej (okolicznościowe nabożeństwo, Ofiara Eucharystii, podanie intencji w trakcie różańca itp.)?

We wrześniu również odbyło się Światowe Spotkanie Rodzin w Filadelfii. Łączymy się z tą częścią Kościoła Powszechnego poprzez rozważanie katechez przygotowanych na tę okoliczność.

 

Katecheza VI - KAŻDA MIŁOŚĆ RODZI OWOCE

 

Nie każdy jest powołany do małżeństwa, ale każde życie jest powołane do płodności. Każde życie ma moc i potrzebę, aby wychowywać, kształcić nowe życie – jeśli nie poprzez rodzenie i wychowywanie dzieci, to przez inne formy samo-oddania, budowania i służby. Kościół jest wielką rodziną składającą się z ludzi różnych powołań, każdy z nich odmienny, ale też potrzebujący i wspierający innych. Kapłaństwo, osoby konsekrowane i żyjący w celibacie wzbogacają i są wzbogacani poprzez świadectwo małżeńskiego stanu. Inne sposoby na życie w czystości i w celibacie, poza życiem małżeńskim polegają na oddaniu swego życia Bożej służbie i wspólnocie ludzi.

 

Duchowa płodność celibatu

Dwa spośród sakramentów są wyjątkowe, gdyż oba są poświęcone zbawieniu innych. Oba, kapłaństwo i małżeństwo, dają specjalną łaskę do realizowania konkretnej misji w Kościele i do budowania ludu Bożego. 

Innymi słowy, nie każdy mężczyzna i nie każda kobieta muszą być biologicznymi rodzicami, aby jaśnieć Bożą miłością, czy uczestniczyć w „rodzinie rodzin”, rozumianej jako Kościół. Powołanie do bycia księdzem, czy osobą zakonną ma w sobie własną integralność i chwałę. Kościół zawsze potrzebuje księży i zakonników, a rodzice muszą pomagać swoim synom i córkom wsłuchiwać się w głos Boga, który może powoływać ich do życia w ten sposób.

Co więcej, jest wielu ludzi żyjących w celibacie, którzy pełnią niezastąpioną rolę w Kościele. Kościół wspiera i pielęgnuje wiele różnych form praktykowania celibatu, ale wszystkie one, w ten lub inny sposób, są wezwaniem do służby Kościołowi i pielęgnowania wspólnoty w sposób zbliżony do rodzicielstwa.

Autentyczny celibat, w którym żyją osoby wyświęcone czy konsekrowane, jest zorientowany na życie społeczne i wspólnotowe. Bycie „duchowym ojcem” czy „duchową matką” – być może jako ksiądz czy osoba konsekrowana, ale również jako rodzic chrzestny, czy krewny, jako katecheta czy nauczyciel, czy po prostu jako mentor czy przyjaciel –  jest ważnym powołaniem, nierzadko kluczowym dla zdrowego rozwoju wspólnoty chrześcijańskiej.

Św. Jan Paweł II opisał macierzyńskie przymioty Matki Teresy, i przez przedłużenie tematu, również urodzajność i duchową płodność życia w celibacie:

„Nazywanie zakonnicy «matką» to obyczaj dość rozpowszechniony. Jednakże w przypadku Matki Teresy tytuł ten zyskiwał szczególną treść. Cechą charakterystyczną matki jest zdolność darowania siebie. Krótka obserwacja Matki Teresy, jej zachowań, jej sposobu bycia pomagała zrozumieć, co znaczyło dla niej — poza wymiarem czysto fizycznym — być matką. Pomagała docierać do duchowych korzeni macierzyństwa.

Dobrze wiemy, na czym polegał jej sekret: była pełna Chrystusa i dlatego patrzyła na wszystkich oczyma i sercem Chrystusa. Na serio przyjęła Jego słowo: «byłem głodny, a daliście Mi jeść» (Mt 25, 35). Dlatego niestrudzenie «adoptowała» ubogich jako własne dzieci. Jej miłość była konkretna, przedsiębiorcza; prowadziła ją tam, gdzie niewielu miało odwagę docierać, gdzie nędza była tak wielka, że aż budziła lęk.

Nic dziwnego, że ludzie naszej epoki byli pod urokiem tej postaci. Matka Teresa była wcieleniem tej miłości, którą Jezus wskazał jako znak rozpoznawczy swoich uczniów: «Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali»”.

Przykłady życia takich osób jak błogosławionej Matki Teresy z Kalkuty czy św. Jana Pawła II pokazują, że celibat w swoich różnych formach może być atrakcyjnym i pięknym sposobem życia.

 

Uzasadnienie i formy celibatu

We wcześniejszych katechezach, cytując świętego Augustyna, zaobserwowaliśmy, że powodem posiadania dzieci nie jest jedynie przedłużenie gatunku, czy budowanie społeczeństwa, ale wypełnienie niebiańskiego miasta radością nowego życia. To rozróżnienie – pomiędzy naturalnym celem prokreacji, a teologicznym powołaniem przygotowania Bożego Królestwa do rozkwitu – pozwala Kościołowi na nakreślenie kolejnego punktu: Aby wypełnić swoje powołanie jako mężczyzna i kobieta, każda osoba może być płodna, ale nie każda potrzebuje zawrzeć związek małżeński.

Kościół oferuje małżeństwo jako powołanie, możliwość i z tego też powodu to nie może stanowić prawa czy obowiązku do prowadzenia płodnego, katolickiego życia. Dlatego też musi istnieć w życiu społecznym Kościoła celibat, aby wybór małżeństwa był kwestią wolnego wyboru, a nie przymusu. Celibat stanowi alternatywę, ponieważ jest potrzeba więcej niż jednej drogi na określenie życia seksualnego, męskości czy kobiecości dla nieba. „Rodzina jest powołaniem, które Bóg wpisał w naturę mężczyzny i kobiety, ale istnieje inne powołanie, komplementarne w stosunku do małżeństwa: powołanie do celibatu i do dziewictwa ze względu na królestwo niebieskie. To jest powołanie, którym żył sam Jezus”.

Celibat i małżeństwo nie konkurują ze sobą. Tak naucza św. Ambroży: „Nie cenimy żadnego z nich bardziej niż inne… . To jest to, co tworzy bogactwo nauczania Kościoła”. Celibat i małżeństwo są komplementarnymi powołaniami, ponieważ oba świadczą o tym, że intymność seksualna nie może być próbą. Obie osoby w celibacie i w małżeństwie respektują strukturę miłości przymierza i unikają „próbnej” czy warunkowej intymności. Oba stany, celibat i małżeństwo odrzucają seks w kontekście tego, co papież Franciszek nazwał „kulturą konsumpcjonizmu”. Oba, celibat i małżeństwo odrzucają związki seksualne bazujące jedynie na zaspokojeniu erotycznego pożądania.

Obserwując celibat i małżeństwo można zauważyć, że są to dwa sposoby na to, aby mężczyźni i kobiety mogli żyć w solidarności ze sobą nawzajem bez eksploatacji seksualnej. Celibat i małżeństwo są jedynymi sposobami życia, zgodnymi co do tego, że małżeństwo stanowi w pełni ludzką formę aktu prokreacji w świetle Bożego planu, który jest w nas i kształtuje nasze życie. Celibat – który skupia nie tylko księży i osoby konsekrowane, ale również tych, którzy żyją w czystości poza małżeństwem – jest sposobem życia dla ludzi, którzy nie żyją w związku małżeńskim, ale szanują przymierza.

Wszystko, co Kościół naucza o byciu stworzonym do radości, o byciu stworzonym na obraz i podobieństwo Boga, o potrzebie kochania i bycia kochanym, odnosi się w tym samym stopniu do osób żyjących w celibacie i jak i w małżeństwie. Celibat może wynikać ze święceń lub z przyjęcia stanu życia konsekrowanego. Może zaistnieć również w życiu kogoś, kto nie jest w stanie zawrzeć związku małżeńskiego ze względu na  niepełnosprawność lub inną  okoliczność, czy też jest jedynie potencjalnie stały, jak w życiu młodej osoby rozpoznającej powołanie. We wszystkich tych przypadkach celibat podąża śladami Jezusa, rozwijając się przez oferowanie samego siebie Bogu i ufając Bożemu planowi oraz budując życie oparte na miłowaniu innych w świetle miłosierdzia, cierpliwości, hojności i służby.

W każdej społeczności wielu będzie zepchniętych na margines, jeśli małżeństwo będzie widziane jako obowiązkowe, tak jakby każdy potrzebował romantycznego związku z partnerem, aby być kompletnym i spełnionym. Celibat w Kościele kłóci się z tą mylącą ideą. Na przykład wdowy są często odrzucane przez tradycjonalne społeczności, a osoby żyjące samotnie we współczesnym świecie często socjalizują się w klubach, pubach i barach, gdzie rozwiązłość jest normą. Aby stworzyć alternatywną przestrzeń, w której ludzie niezamężni mogą doświadczyć radości i poczucia misji, jest potrzebna głęboka gościnność, coś, co chrześcijanie powinni robić dla siebie nawzajem jako formę wyzwolenia i gotowości na przywitanie.

Niektórzy ludzie, ze względu na okoliczności niezależne od nich, będą chcieli zawrzeć związek małżeński, ale nie będą w stanie znaleźć współmałżonka. Życie nadzieją i oczekiwanie, nie oznacza bycia porzuconym dla sterylnej egzystencji. Żyjąc w gotowości na przyjęcie Bożej woli, która odsłania historię życia, przyjmując jako własne Maryjne fiat, sprawiamy, że błogosławieństwo może przyjść. Ponieważ każdy jest powołany do dawania i otrzymywania miłości, dlatego miłość chrześcijańska jest otwarta na zewnątrz, celibat jest powszechną praktyką. Kiedy kochamy siebie nawzajem czystą miłością poza małżeństwem, owocem jest przyjaźń: „Cnota czystości kwitnie w przyjaźni… . Czystość jest wyrażana w sposób widoczny w przyjaźni. Bez względu na to czy rozwija się pomiędzy osobami tej samej płci czy nie, przyjaźń stanowi dobro dla wszystkich. To prowadzi do duchowej wspólnoty”.

Osoby żyjące w celibacie – i w sposób ograniczony, ale poniekąd analogiczny, pary bezpłodne – również cieszą się wyjątkową wolnością, atrakcyjną swobodą dla konkretnego typu służby, przyjaźni i wspólnoty. Osoby żyjące w celibacie i bezdzietne są relatywnie bardziej dyspozycyjne dla eksperymentów dotyczących czystości w życiu wspólnoty, dla karier wymagających elastyczności, dla modlitw i kontemplacji. Osoby żyjące w celibacie i osoby nie posiadające dzieci, a nawet zdrowi ludzie w podeszłym wieku (być może z dorosłymi dziećmi) mają dar czasu, którego nie mają rodzice. Takie osoby mogą katechizować i brać udział w innych pracach duszpasterskich, a nawet mogą być apostołami i świadkami w niebezpiecznych sytuacjach, które są niedostępne dla rodzin z dziećmi. Niezamężni czy bezdzietni cieszą się dostępnością, która daje im w pewien sposób więcej dowolności i kreatywności dla gościnności i przyjaźni. Kiedy święty Paweł doradza celibat, uważa, że oferuje możliwość, która niesie ze sobą pewne wyzwania, ale również korzyści i wolność: „Ale jeżeli się ożenisz, nie grzeszysz. Podobnie i dziewica, jeśli wychodzi za mąż, nie grzeszy. Tacy jednak cierpieć będą udręki w ciele, a ja chciałbym ich wam oszczędzić. Mówię, bracia, czas jest krótki. Trzeba więc, aby ci, którzy mają żony, tak żyli, jakby byli nieżonaci, a ci, którzy płaczą, tak jakby nie płakali, ci zaś, co się radują, tak jakby się nie radowali; ci, którzy nabywają, jak gdyby nie posiadali; ci, którzy używają tego świata, tak jakby z niego nie korzystali. Przemija bowiem postać tego świata. Chciałbym, żebyście byli wolni od utrapień. Człowiek bezżenny troszczy się o sprawy Pana, o to, jak by się przypodobać Panu”.

 

 Duchowe i społeczne przymierze pomiędzy celibatem a małżeństwem

Katechizm Kościoła katolickiego mówi: „Każdy ochrzczony jest powołany do czystości. Chrześcijanin «przyoblekł się w Chrystusa» (Ga 3, 27), wzór wszelkiej czystości. Wszyscy wierzący w Chrystusa są powołani do życia w czystości zgodnie z różnymi stanami życia. W chwili chrztu chrześcijanin zobowiązał się do czystego przeżywania swojej uczuciowości”. Dlatego celibat jest sprzymierzony z małżeństwem, tworząc wspólne wnętrze oferujące całego siebie Panu. Osoby żyjące w celibacie oraz osoby w związkach małżeńskich poddają swe życie Bożemu przymierzu według swego powołania. Są praktyczne różnice pomiędzy każdym jednym powołaniem, jednak wewnętrzny wybór duszy, serce oferujące się w całości, są podobne w swoim rdzeniu. Mądre i dojrzałe osoby żyjące w celibacie i w małżeństwie są zaznajomione z wieloma takimi samymi duchowymi praktykami.

W przypadku małżeństwa, kiedy mąż i żona oddają się sobie nawzajem z miłością na wzór miłości Jezusa, ich dar z samych siebie jest częścią tego co robi Chrystus. Łączy się w jednym duchu i daje jako dar z samego siebie dla Kościoła. Kiedy małżonkowie wygłaszają przysięgę w kościele podczas liturgii ślubnej, wtedy Chrystus przyjmuje ich małżeńską miłość i tworzy z niej część swojego własnego daru Eucharystii dla Kościoła i dla Ojca, który uradowany ofiarą Syna, posyła Ducha Świętego małżonkom, aby przypieczętował ich związek. Małżeńska płodność jest zatem pierwszym ze wszystkich darów i zadań sakramentalnej więzi. To właśnie dlatego święty Jan Paweł II powiedział, że małżeńska więź, którą małżonkowie otrzymali by się nią cieszyć i żyć jest „stałym przypomnieniem dla Kościoła tego, co dokonało się na Krzyżu; wzajemnie dla siebie i dla dzieci są świadkami zbawienia, którego uczestnikami stali się poprzez sakrament”.

W przypadku celibatu jest podobne uzasadnienie. Miłość Chrystusa jest czysta, ponieważ On całego siebie daje w darze. „Co da człowiek w zamian za swoje życie?” Miłość Chrystusa jest wyrażona poprzez Jego pragnienie, aby w całości oddać się swoim uczniom, aby dać im siebie w pełni, by móc z powrotem przyprowadzić ich do Ojca i by mieli udział w Bożej chwale.

Skoro małżeństwo i celibat są komplementarnymi powołaniami dla dorosłych katolików, oznacza to, że powinniśmy wychowywać młodych ludzi tak, aby widzieli, że posiadanie romantycznego partnera nie jest konieczne do osiągnięcia szczęścia. Skoro małżeństwo czerpie swą formę z przymierza pomiędzy Jezusem a nami, i skoro to samo przymierze stwarza celibat jako realną alternatywę, wtedy życie młodych ludzi, którzy nie są zamężni jest lepiej rozumiane, nie koniecznie w aspektach zalotów czy randkowania, ale jako czas poświęcony na rozeznawanie i kultywowanie przyjaźni. Nawyki i umiejętności prawdziwej przyjaźni są podstawą czy to do życia w małżeństwie czy w społeczności osób żyjących w celibacie. Pytanie o powołanie, z którym zmagają się ludzie młodzi, wymaga angażowania czegoś więcej niż tylko romantyczności. Młodzi ludzie potrzebują nabyć konkretnych wewnętrznych duchowych umiejętności, bez względu na to co szykuje im przyszłość.

Właśnie dlatego parafie powinny w szczególności zwracać uwagę na społeczny wymiar czystości i celibatu. Celibat nakłada szczególne wyzwania i jak zauważa Katechizm Kościoła katolickiego: „czystość jest zadaniem wyjątkowo osobistym; zakłada również wysiłek kulturowy, gdyż istnieje «wzajemna zależność między postępem osoby ludzkiej i rozwojem społeczeństwa». Czystość zakłada poszanowanie praw osoby, szczególnie prawa do otrzymywania informacji i wychowania, które szanują moralne i duchowe wymiary życia ludzkiego”. Sposoby życia, które młodzi ludzie mogą sobie wyobrazić, zależą od przykładów jakie widzą i historii jakie słyszą.

Ponieważ celibat jest tak kontrkulturowy, istnieje ryzyko, że nawet w parafiach nie będzie on w pełni rozumiany. Osoba samotna zasługuje na specjalną uwagę i  troskę Kościoła, szczególnie ze strony duszpasterza. Nie tylko księża, ale również rodziny i same osoby żyjące w pojedynkę powinny podjąć konkretne kroki, aby się upewnić, że „samotnie żyjący” w rozumieniu katolickim nie oznacza tego samego co osamotniony czy odizolowany. Osoby żyjące samotnie potrzebują wspólnoty, aby dzielić się swoim brzemieniem i troskami, jak również, aby mieć możliwość do służby. „Trzeba przed nimi wszystkimi otworzyć drzwi domów rodzinnych, Kościołów domowych, i wielkiej rodziny, jaką jest Kościół. Nikt nie jest pozbawiony rodziny na tym świecie. Kościół jest domem i rodziną dla wszystkich, a szczególnie dla «utrudzonych i obciążonych»”.

Taka wizja sugeruje, że każdy potrzebuje się przyjrzeć swojemu udziałowi w życiu parafii. Jeśli rodzice zniechęcają swoje dzieci  do księży, osób zakonnych czy innych form życia w celibacie, wtedy cala społeczność powinna przyjrzeć się swojemu sumieniu. Prawdziwy celibat jest zawsze bogaty społecznie, i jeśli jest postrzegany jako wyjątkowo samotny czy wyobcowany, to oznacza, że coś w praktyce lub strukturze wspólnoty poszło nie tak. Osoby żyjące w celibacie powinny podjąć inicjatywę, aby służyć i angażować siebie i rodziny do podejmowania kroków, aby być gościnnym, aby adoptować „wujków” i „ciocie”, oraz aby być zaangażowanym w budowanie rozległego domostwa czy intencjonalnej wspólnoty.

Bogate życie społeczne sprawia, że wszystkie formy celibatu stają się bardziej prawdopodobne dla świata i dlatego podważona jest krytyka celibatu, która twierdzi, że takie życie jest nieodzownie samotne. Aby żyć tą wizją i przezwyciężyć ociężałość społecznych zwyczajów, które dzielą singli i ignorują możliwości celibatu, takie życie wymaga twórczego zaangażowania od osób zakonnych i duchownych. Jezus jest naszym Panem i Pan mówi: „Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali”. Miłość powinna w sposób widoczny animować życie każdej parafii.

Celibat nie jest bezpłodny, jałowy, ani nie jest samotny w sensie izolacji czy autonomii. W Kościele wszyscy jesteśmy współzależni, stworzeni by żyć we wspólnocie, stworzeni aby dawać i przyjmować miłość. Ta wizja ludzkiego życia zakłada niewyczerpaną różnorodność powołań. Celibat nakłada wyjątkowe wyzwania na tych, którzy je przyjmują, ale osoby żyjące w celibacie mają również wyjątkowe przywileje i możliwości. Osoby żyjące w celibacie respektują seksualny czy biologiczny potencjał małżeństwa i działają na podobnych zasadach samo-oddania się. Osoby żyjące w celibacie i małżeństwa potrzebują siebie nawzajem, aby podtrzymać i powiększać „rodzinę rodzin” zwaną Kościołem.

 

 PYTANIA DO DYSKUSJI

a) Co wspólnego mają ze sobą celibat i małżeństwo?

b) Jakie są niektóre z problemów, z którymi zmagają się małżeństwa w twojej wspólnocie? W jaki sposób przyjaciele, rodziny i parafianie mogą pomóc? Jakie są niektóre z korzyści wynikające z celibatu? W jaki sposób niezamężne osoby mogą służyć wspólnocie?

c) Czy dzieci w twojej parafii mają możliwość spotykania się z różnymi księżmi, mnichami, zakonnikami, zakonnicami i innymi osobami konsekrowanymi? Czy możesz pomyśleć o sposobie przedstawienia przykładów życia w celibacie w swojej społeczności? Czy kiedykolwiek zachęcałeś dzieci, które znasz, aby zostały księdzem lub osobą konsekrowaną? Dlaczego tak/dlaczego nie?

d) Jakie są dobre powody aby wybrać życie w małżeństwie lub w celibacie? Jakie są nie do końca dobre powody? W jaki sposób można rozeznać swoje powołanie?   

 

 Źródło:

„Love is our mission. The Family fully alive. A preparatory catechesis for World Meeting of Families”. Our Sunday Visitor – USA 2014

Tłumaczenie: Aneta Rams.

 

Szczegóły
Nadrzędna kategoria: Aktualności
Odsłony: 4571

Od 1 września 2015 roku wprowadzamy w Przedszkolu Niepublicznym Mały Nazaret promocyjne ceny czesnego dla rodzin, które cieszą się co najmniej trójką dzieci. Mianowicie: jeśli dwójka dzieci z danej rodziny uczęszczała do naszego przedszkola przez ostatnie lata, a w rodzinie jest co najmniej trójka dzieci, to czesne w takim przypadku wynosi tylko 50 zł miesięcznie za jedno dzieciątko. Do tego dochodzi koszt posiłku, czyli 6,50 zł za każdy dzień roboczy – zwracane za dni nieobecności malucha.

Przykład: do naszego przedszkola w 2013 uczęszczał chłopczyk z rodziny Kowalskich, który w 2014 roku poszedł do pierwszej klasy, ale jednocześnie została do nas na rok 2015 zapisana jego siostrzyczka. Przy czym rodzina Kowalskich cieszy się jeszcze jednym dzieciątkiem, które nie jest naszym przedszkolakiem – w takim właśnie przypadku rodzice płacą tylko 50 zł czesnego za jedno dziecko.

Przedszkole mieści się w Przemyślu przy ul. Z. Krasińskiego 24. Więcej informacji o ofercie i zapisach: www.malynazaret.edu.pl.

Serdecznie zapraszamy do skorzystania z naszej oferty.

Podkategorie

Wydarzenia bieżące Liczba artykułów:  63

Uncategorised Liczba artykułów:  104