Uczestniczyliśmy ostatnio w kolejnym widowisku rozprawiania się z Kościołem katolickim zaprezentowanym nam przez media głównego nurtu. Pozornie sprawa dotyczy krzywd, o naturze wyjątkowo delikatnej i ogromnie bolesnej, jakich – choć nie chce się w to wierzyć – niektórzy dorośli są w stanie wyrządzić bezbronnym dzieciom.

Niestety, w niedawnej (i niestety, nadal powracającej) wręcz histerycznej medialnej aurze, łączy się ten problem przede wszystkim z Kościołem katolickim.

Można odnieść wrażenie (albo raczej można mieć pewność), że przekaz głównych mediów brzmi: „Gdyby nie Kościół katolicki i jego nauka o wstrzemięźliwości, pokorze i pokutach, to nie dochodziłoby – w aktach bezsilnej próby ucieczki od tych siłą narzuconych ograniczeń – do przestępstw wobec najmłodszych”.

Według nas taki jest właśnie kontekst owego widowiska. Gdyby było inaczej, to dyskusja w mediach toczyłaby się wokół skutecznego leczenia lub skutecznej izolacji osób skazanych za te odrażające czyny lub wokół koniecznego systemu weryfikacji pod tym kątem grup zawodowych specjalnego ryzyka.

Aby ten cel osiągnąć, próbowano na podstawie kilku zdań Przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski, intencjonalnie zinterpretowanych, przekonać opinię publiczną, że największym winnym zaniedbań jest oczywiście Kościół Chrystusa.

A przecież Kościół z pokolenia na pokolenie powtarza jedne z najbardziej wyrazistych wersów Ewangelii wg św. Mateusza (18,6-7):

„Lecz kto by się stał powodem grzechu dla jednego z tych małych, którzy wierzą we Mnie, temu byłoby lepiej kamień młyński zawiesić u szyi i utopić go w głębi morza”.

Nie od dzisiaj jednak: prawda to jedno, a prawda w mediach to drugie.

Dlatego: bądźmy aktywnymi, krytycznymi i selektywnie podchodzącymi do informacji medialnych odbiorcami. Sami szukajmy prawdy.

Zarząd Główny

Stowarzyszenia Rodzin Katolickich Archidiecezji Przemyskiej

Przemyśl, dnia 28 października 2013 r.