Lata ostatniej dekady kończącego się drugiego tysiąclecia chrześcijaństwa są nabrzmiałe licznymi niepokojami, z których wiele dotyka rodziny. Pogłębiający się ciągle kryzys rodziny sięga samego jej fundamentu, którym jest instytucja małżeństwa. Prekursorzy nowej ery kwestionują uniwersalne wartości: trwałość, wierność, uczciwość, ofiarność, a nawet płodność - na których może być zbudowana zdrowa rodzina. W ich miejsce proponują pokłosie ludzkiej słabości: wolną miłość, nieodpowiedzialność, egoizm we dwoje i lęk przed życiem. Niebezpieczeństwem dodatkowym jest przyzwalanie prawa na demokratyczne zwycięstwo tego rodzaju zła.

W takiej sytuacji rodziny nie mogą zachowywać się biernie. Muszą uwiadomić sobie własną godność oraz moc płynącą ze zjednoczenia z Bogiem i solidarności z innymi rodzinami. Ich powinnością na miarę znaków czasu jest zacząć głośno i zdecydowanie mówić o sobie, domagając się takich warunków w kulturowo - społecznej przestrzeni życia, aby mogły coraz pełniej realizować swoje powołanie do życia dla miłości i w miłości do życia.

Kościół uznaje za bardzo pożyteczną działalność takich grup, wspólnot, ruchów i stowarzyszeń, których zadaniem jest „rozbudzanie w wiernych żywego poczucia solidarności, (...) kształtowanie sumień według chrześcijańskich wartości, a nie według opinii publicznej, zachęcanie do dzieł wzajemnej miłości oraz miłości do innych w duchu owego otwarcia, który sprawia, że rodzina chrześcijańska staje się źródłem światła i zdrowym zaczynem dla innych rodzin” (FC 72).

Dlatego bardzo chętnie i z wielką nadzieją popieram rozwijające się w naszej Archidiecezji Stowarzyszenie Rodzin Katolickich. Ufam, że będzie ono mocnym wsparciem dla całego duszpasterstwa rodzin, na którego gruncie się ukonstytuowało. Cele i zadania, które Stowarzyszenie przyjmuje za swój program działania pozwalają mieć nadzieję nie tylko na powstrzymanie fali zagrożeń, uderzających w dobro rodziny, ale i na przymnażanie coraz mocniejszych „Kościołów domowych” w naszym Kościele diecezjalnym.

Błogosławię wszystkim członkom Stowarzyszenia, ich współmałżonkom i rodzinom, zaangażowanym w jego strukturach organizacyjnych, kapłanom pełniącym posługę asystentów kościelnych oraz wszystkim dobrym dziełom, jakie Stowarzyszenie dla dobra człowieka, Kościoła i na chwałę Bożą będzie podejmować.

Życzę, aby Stowarzyszenie było zdrowym zaczynem „ludu dla życia”, a nowa „kultura miłości i solidarności mogła wzrastać i służyć prawdziwemu dobru ludzkiego społeczeństwa” (EV 101).

Przemyśl, dnia 2 lutego 1996 r.

Arcybiskup

Metropolita Przemyski

Józef Michalik